Różnica pomiędzy czcionką a fontem

Trochę formalności dla purystów i ciekawskich.

Czcionka to taki klocek do odciskania litery na papierze, używany w prasach drukarskich. Przeglądając strony i blogi poświęcone poligrafii lub typografii natrafisz na stwierdzenie, że słowo czcionka jest błędnie używane przez zjadaczy chleba, takich jak my.

Według nich pojęcie czcionka odnosi się tylko i wyłącznie do wspomnianego już fizycznie egzystującego klocka, a nie do wyglądu literków i cyferków. Powinniśmy mówić na to krój pisma.

Glif to każdy pojedynczy znak, cyfrowy odpowiednik czcionki.

Krój pisma – konkretny zestaw znaków, których wygląd jest chroniony prawem autorskim. Są to Times New Roman, Arial, Verdana, Impact, Georgia itd. Czyli kiedy myślimy o zmianie czcionki, tak naprawdę chodzi nam o zmianę kroju pisma.

Odmiana kroju pisma pozwala je poszufladkować pod względem pewnych cech wyglądu. Przykładowe odmiany to:

• Krój szeryfowy, w którym litery mają spłaszczone zakończenia (Times New Roman).
• Bezszeryfowy – w nim litery mają proste kształty (Verdana).
• Pisanka – krój pisma próbujący odzwierciedlić pismo odręczne (Brush Script MT).
• O stałej szerokości – czasem nazywany maszynowym. Pismo, w którym każdy znak zajmuje dokładnie taką samą szerokość (Courier New).
• Proporcjonalny – taki, w którym znaki zajmują tyle miejsca, ile rzeczywiście potrzebują (Franklin Gothic Book).

To nie jest pełna lista możliwych odmian. Ważne jest to, że jeden krój pisma może pasować do wielu szufladek. Times New Roman to pismo szeryfowe i proporcjonalne, a Courier New to pismo szeryfowe o stałej szerokości znaków.

Rodzina kroju pisma – bywa, że dany krój ma kilka odmian (przeróbek), które w dalszym ciągu są podobne do oryginału. Tak jest np. z krojem Arial, który ma rodzeństwo w postaci Arial Black, Arial Narrow, Arial Rounded.

Font – to plik na komputerze, który przechowuje informacje o kroju pisma. Posiada informacje o tym jak narysować każdy ze znaków (glifów), w jakiej odległości od siebie leżą, czy o funkcjach zecerskich.

PS. Ale w lekcjach dotyczących wyglądu pisma i tak używałem zamiennie czcionek, fontów i kroju – skoro niemal wszyscy tak mówią i siebie rozumieją, to nie widzę powodu by być faszystą językowym.